Rosemary’s Sons - Take The Day Own The Night (CD)

De Nederlandse band Rosemary’s Sons uit Breda doen al heel wat jaren mee. Niet dan de heren top 10 hits scoren maar in Nederland is de band uitgegroeid tot een gedegen popband met een vleugje country. De samenwerking met Ilse de Lange, JW Roy zijn eerder bijzonder dan dat het gewenste succes bracht. Na vier albums stopt de band in 2009. Nu zijn Martijn Hagens, Ad van Halteren en Bert Herber terug als trio van Rosemary’s Sons.
Het album klinkt alsof men gewoon verder gaat waar men toen is gebleven. Dit maal licht het accent meer op de rocksound en mag het vleugje country niet ontbreken. Met songs als het titelstuk weet men even lekker los te gaan. Met aanstekelijke mee zing koortjes ga je zo het album door. Het album opent al lekker met ‘The Ride’ en ‘Come As The Rain’. Enigszins behoudend maar zeker een pakkende popliedjes. Dan volgt met ‘One Trick Pony’, dat geen cover van Paul Simon is en dit wordt met de piano ballad ‘Blue for You’ opgevolgd.
De toetsen worden nu ingespeeld door producer Joost van de Broek en neemt zijn Navarone maatje Marijn van Haren mee voor de achtergrond vocalen.
Hoe dan ook het zijn mooie liedjes als het gaat om ‘Feels so Good’ en het juweeltje ‘Mr. & Mrs. Miller’ zijn heerlijke songs om bij weg te dromen.
 
De refreinen van Rosemary’s Sons zijn verslavender dan ooit tevoren
De radiostilte sinds het vorige album heeft veertien jaar geduurd, maar Take The Day, Own The Night kan je doen geloven dat het niet meer dan een plaspauze is geweest. De heren uit Breda leggen er in een begeleidend persbericht de nadruk op dat er geen elektronica of samples aan te pas zijn gekomen, dus wat je hoort is puur natuur. Meer heb je ook niet nodig voor songs die net zo goed in de jaren zeventig gecomponeerd en opgenomen hadden kunnen zijn. En dan afkomstig uit de koker van eminente acts uit de VS, voeg ik daar meteen aan toe. Dit is door en door Amerikaanse poprock voor op de snelweg – geen spruitje te ruiken hier.
De gitaren klonken nog nooit zo mooi vol, de refreinen zijn verslavender dan ooit tevoren en de teksten hebben aan verhalende kracht gewonnen. Verder zijn het de details die het ‘m doen, zoals de Roy Bittan-achtige piano in Feel So Good of die door de maan beschenen trompet in Mr & Mrs. Miller. Niet meer zo lang wachten, jongens.